Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

Τζίφος...

Ε, όχι φίλε μου, δε γίνεται! Από τη μια τα αθάνατα ελληνικά μαστόρια που μας είχαν γιαπί το σπίτι και χωρίς κουζίνα για δυο μήνες και βάλε, από την άλλη οι αποτυχίες και δεν πρόκειται να γράψω ποτέ. Φτάνει πια, θα με υποστείτε ακόμα και χωρίς αυτά που έταξα. Γιατί το ομολογώ, τα κρουασάν δεν τα κατάφερα, αρνούνται πεισματικά να γίνουν όμορφα ή όπως πρέπει ή, τέλος πάντων, όπως τα έχω στο μυαλό μου. Άλλη μια ανάρτηση λοιπόν χωρίς αξιόλογο μαγειρικό αποτέλεσμα, τείνει να γίνει συνήθεια να γράφω απλά για τις ιστορίες της ζωής μας και όχι για μαγείρεμα. 
Και το σημαντικότερο νέο είναι φυσικά ότι ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΥΖΙΝΑ!!! Επιτέλους... Όχι φυσικά τελειωμένη, αυτό είναι μακρινό και άπιαστο όνειρο. Είναι όμως πλήρως λειτουργική, αν και χωρίς απορροφητήρα, πολύ εύχρηστη και πρακτική, σχεδιασμένη σύμφωνα με τις απαιτήσεις μου και, τουλάχιστον στα μάτια μας, πανέμορφη. Δεν θα δείξω ακόμα συνολική εικόνα, θέλω να μπουν τουλάχιστον τα ράφια στον τοίχο, ράφια από παμπάλαιες καστανιές του προπάππου μου (σε άλους κόσμους εδώ και μισό αιώνα...) που με πολλή φροντίδα τις καθάρισα, τις περιποιήθηκα με ό,τι καλύτερο μπορούσα να σκεφτώ και περιμένουν τις βάσεις τους για να ανεβούν στον τοίχο. Πάρτε όμως μια κλεφτή ματιά πάνω από τον πάγκο που έφερα από το Λιτόχωρο για το πώς φαίνεται ο πίσω τοίχος.






Όλα τα λεφτά, εκτός από τον τεράστιο πάγκο με τις εστίες πάνω του, είναι ο νεροχύτης, μαρμάρινος και ευρύχωρος, με απίθανα νερά και με ασορτί πλάτη και πάγκους δίπλα του.






Εννοείται ότι την πρώτη μέρα που συνδέθηκαν όλα, έβγαλα τα κατσαρόλια μου από τις κούτες και τα έριξα κατευθείαν στις φωτιές.






Μαγείρευα σε γκάζι για ένα μικρό διάστημα στη Θεσσαλονίκη, δυστυχώς στο Λιτόχωρο δεν χωρούσαν πουθενά αλλά οι καινούριες μου εστίες είναι απλά μαγικές, έχω βρει τη χαρά μου κι ας είναι με παραδοσιακή μποτίλια που τρώει ένα ολόκληρο ντουλάπι. 
Έφτιαξα και τα γλυκά μου όπου εκτίμησα δεόντως τον άπλετο χώρο που έχω για να κινούμαι και η θεϊκή τριπλά σοκολατένια τούρτα της Μάγδας μας πήρε τα μυαλά ακόμα μια φορά. Αυτή τη φορά αποφάσισα να την κάνω στην αυθεντική της μορφή, πάντα μέχρι τώρα της έβαζα κάποιο γλάσσο από πάνω.






Αποτέλεσμα; Όταν τα μαζεμένα γύρω της παιδάκια φύσηξαν να σβήσουν τα κεράκια, το σαλόνι μας γέμισε τριμμένη σοκολάτα, έφτασε μέχρι την κουζίνα. Δε βαριέσαι, το διασκεδάσανε δεόντως τα σκασμένα και συνέχισαν να φυσάνε...
Μετά πλάκωσα τα κρουασάν. Ετοίμασα φωτογραφίες των υλικών, 






έφτιαξα ζύμη, την άφησα να ωριμάσει για πολλές ώρες, την έκανα μπάλα, της χάραξα σταυρό για να ανοίξει σε αφτάκια,






αφτάκια που υποδέχτηκαν το βούτυρο






 και το τύλιξαν σε πακετάκι,






ενώ μετά ξεκίνησε το άνοιγμα σε μεγάλο φύλλο και το δίπλωμα, 






ξανά και ξανά, 






μέχρι να αποκτήσει τις άπειρες λεπτές στρώσεις που κάνουν το κρουασάν αέρινο. Οι ψύλλοι όμως μου είχαν μπει από νωρίς, η ζύμη δεν ήταν μεταξένια αλλά βαριά και πράγματι, φαίνεται ήδη από την πρώτη φωτό με τον σταυρό ότι δεν της αρέσει ο πλάστης, δεν θέλει πολλά πολλά. Στο τελευταίο δίπλωμα άρχισε πια να σκίζεται για τα καλά, οπότε στο άπλωμα για να σχηματίσω τα κρουασάν δεν υπήρχε ελπίδα. Τα έφτιαξα βέβαια, τα τσακίσαμε μέχρι ψίχουλου γιατί ήταν και πεντανόστιμα αλλά από εμφάνιση άστα να πάνε, ενώ κατά τόπους, εκεί που η ζύμη δεν άνοιγε με τίποτα δεν έγιναν και τόσο αέρινα όσο θα ήθελα. Είπαμε όμως, δε θα με σταματήσουν, θα γράψω. Όχι τίποτε άλλο αλλά, λες και το γρουσούζευα, ήδη ανέφερα στην Κική και στον Χρήστο ότι, μετά από τόσο καιρό αν δεν πετύχουν θα είμαι να με παίρνουν με τις λεμονόκουπες... Τώρα δεν θέλω να τα ξαναπιάσω, φταίει και η ζέστη που δυσκολεύει το εγχείρημα (χμμ, δικαιολογίες...) αλλά υπόσχομαι να τα φτιάξω και να τα δείξω.
Ενδεικτικά θα αναφέρω και κάποια γεγονότα από την καινούρια μας ζωή στην Αθήνα, όπου επιτέλους ξεκίνησα να γνωρίζω κάποιους bloggers που παρακολουθώ, με πρώτη και καλύτερη την Ξανθή, που μάλιστα με κέρασε και ένα βαζάκι από την απίθανη μαρμελάδα εσπεριδοειδών που κάνει.






Έξοχο άρωμα, πικρούτσικη, ωραία υφή, δεν άντεξε ούτε τρεις μέρες...
Η Λίζα με ενημέρωσε για τους κτηνοτρόφους από το Φιλώτι της Νάξου που έρχονται και κατασκηνώνουν τη Μεγάλη Παρασκευή στην πλατεία στου Ψυρρή πουλώντας τα τυριά τους αλλά και αμνοερίφια. Δοκίμασα σχεδόν τα πάντα, ψώνισα και αρκετά και πραγματικά ήταν από τα καλύτερα τυριά που υπάρχουν.






Ενδεικτικά στη φωτογραφία από αριστερά είναι ξηρός ανθότυρος, γραβιέρα και ώριμη μυζήθρα, δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιο μου αρέσει πιο πολύ. Κρίμα που δεν βρίσκουμε τέτοια τυριά στην αγορά, υπομονή μέχρι του χρόνου το Πάσχα.
Και μια που πιάσαμε τα τυριά, βρήκα σε ένα μαγαζάκι στο Ναύπλιο τα κατσικίσια τυριά από τη φάρμα Μαλτέζου στην Εύβοια.






Ένα ώριμο και ένα φρέσκο με στάχτη, και τα δύο με εξωτερικό μύκητα, πολύ έντονα, με βαρβάτη μυρωδιά, κανονική κλωτσιά στους γευστικούς κάλυκες, για πραγματικούς μερακλήδες. Τύφλα να 'χουν τα αντίστοιχα γαλλικά. Ειδικά το φρέσκο και μαλακό, το άλλειψα σε φρυγανισμένο ψωμί και με λίγο τραγανό μπέικον από πάνω έγινε ένα μεζεδάκι όνειρο.






Το μπέικον το έφτιαξα από χοιρινό των Ευβοιότοπων, ίσως το καλύτερο χοιρινό της αγοράς που δοκίμασα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ανυπομονώ να δοκιμάσω και τις κότες τους  αλλά και τα μοσχάρια τους.
Σταματώ την ακατάσχετη πολυλογία, ελπίζω να επανέλθω στο γράψιμο, γιατί στο μαγείρεμα επέστρεψα κανονικά. Να πω την αμαρτία όμως, καινούριες σειρήνες τραγουδούν στα αφτιά μου και με καλούν. Το μυαλό μου έχει κολλήσει με τις ξυλοεργασίες. Αν και έχω φτιάξει κάποια έπιπλα εδώ και χρόνια, με πρώτη και καλύτερη την τεράστια βιβλιοθήκη μας,  πλέον ασχολούμαι πιο φανατικά, έφτιαξα και πάγκο εργασίας και τρέχουν κάποια "πρότζεκτς" που απαιτούν πολλές ώρες δουλειάς, αφού όλη γίνεται αποκλειστικά με εργαλεία χειρός. Εξακολουθώ βέβαια να μαγειρεύω σχεδόν καθημερινά οπότε σίγουρα κάτι θα βρει το δρόμο προς δημοσίευση. 
Δέχομαι επίσης παραγγελιές...

Υ.Γ.: Την άλλη Πέμπτη το blog κείνει τρία χρόνια ζωής και σκέφτομαι να κεράσω, στο δρόμο που μας έδειξε η Σκοτεινή Έφη που εδώ και λίγες μέρες το blog της έχει εξαφανιστεί και δεν μπορώ να βάλω link. Είχε πάρει λοιπόν η Έφη παλιότερα τα μπισκότα της και κέρασε τον κόσμο στον εθνικό κήπο. Κάτι τέτοιο λέω να κάνω και γω, πιθανότερα όχι την Πέμπτη που δουλεύουμε αλλά το Σαββατοκύριακο και κατά προτίμηση κάπου που να μη βαρεθούν οι μικρές, να έχει χώρο να παίξουν.  Θα είναι μια ευκαιρία να γνωριστούμε κι από κοντά και να δοκιμάσετε κάτι από τα χεράκια μου, ίσως macarons. Λεπτομέρειες προσεχώς...