Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Athens baby!

Ναι λοιπόν, είναι γεγονός. Εδώ και μερικές μέρες είμαστε επισήμως μόνιμοι κάτοικοι Αθηνών. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Αφήσαμε πίσω μας αυτή την ανατολή από το μπαλκόνι μας,






τις μαγικές κορυφές του βουνού από πάνω μας,






τις φθινοπωρινές βόλτες στο δάσος,






το πανέμορφο πάρκο στο κέντρο του χωριού,






το πιο όμορφο και δροσερό σημείο του κόσμου για να πιεις το καλοκαιρινό καφεδάκι σου,






το πολύ χιόνι,






χιόνι που φέτος μας τέντωσε λίγο, έριξε αμέτρητες φορές 






και καλό είναι όταν το βλέπεις από το παράθυρο ή βγαίνεις να παίξεις αλλά είναι κακό να πρέπει να πας αξημέρωτα στη δουλειά με τα πόδια και να επιστρέψεις το μεσημέρι τρία χιλιόμετρα ανήφορο.
Τώρα που φύγαμε θα δείξω επιτέλους και τη διάσημη κοκκινοσκουφίτσα, που ευτυχώς δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά που φοβόμασταν...






Ήρθε η μέρα που πλάκωσαν κάτι άγνωστοι στο σπίτι και μας πήραν όλα τα πράματα,






κάνοντας μια μικρούλα, ούτε δύο χρονών, να φωνάζει με λυγμούς ¨παίνουν το τετάτι μου", παίρνουν το κρεβάτι μου δηλαδή.
Και αφήνοντας όλα αυτά και πολλά ακόμα πίσω μας πού ήρθαμε; Σε αυτό.






Από την αντίθετη μεριά φαίνεται κάπως έτσι.






Μια κλειστοφοβική, αν και φωτεινή κουζίνα, με όλα τα στοιχεία της λάθος, με 8,5 ολόκληρα εκατοστά πάγκο δίπλα από την κουζίνα και τον νεροχύτη, εκεί ακριβώς που χρειάζεται και τρία μέτρα απέναντι που δεν χρειάζεται, με την ηλεκτρική κουζίνα ακριβώς δίπλα στο ψυγείο. Και όλα αυτά μακριά από το υπόλοιπο σπίτι, περνάς από άλλο δωμάτιο για βρεις την οικογένεια. Γίνεται; Όχι βέβαια, μπουρλότο άμεσα. Όλα φύγαν, όλα γκρεμίστηκαν. Όταν ήρθαμε ήταν κάπως έτσι, γιαπί κανονικό. 






Πλέον, είναι κάπως καλύτερα αλλά εννοείται κουζίνα ακόμα δεν υπάρχει, απλά σοβατίστηκε και βάφτηκε. Για όλη την καταστροφή αλλά και την κατασκευή ζήτησα τη βοήθεια των ειδικών και συγκεκριμένα της Εύας από το rdeco αλλά τα οικονομικά μας καθοδηγούν λίγο αυστηρά το πενάκι του σχεδιαστή, με πολλές περικοπές και υποχωρήσεις. Σίγουρα δεν θα είναι η τέλεια κουζίνα, δε θα έχει εξάλλου ούτε la cornue, ούτε josper, ούτε berkel, ούτε angel, θα έχει όμως πολύ χώρο για μαγείρεμα, αν και όχι τόσο για σκεύη, σε έναν απίθανο πάγκο που πρόλαβα και έφερα από το Λιτόχωρο.






Δρύινος, μασίφ, τεράστιος, ασήκωτος και όχι έτοιμος ακόμα. Τον πήρα απλά με τα ξύλα κολλημένα, τον έτριψα, τον γυάλισα και του πέρασα το πρώτο λάδι, έχει όμως πολλή δουλειά ακόμα, να ανοίξει η τρύπα για τις εστίες και να αποκτήσει το τελικό φινίρισμα.
Μέχρι να τελειώσουν οι εργασίες, τρώμε καθημερινά στους παππούδες, στους οποίους είχαμε και μια επαφή με το διαδίκτυο. Σήμερα συνδέθηκε επιτέλους στο σπίτι μας, γι' αυτό και η σημερινή ανάρτηση. Μου είχε λείψει και δεν μπορούσα να περιμένω να γίνει η κουζίνα και να φτιάξω τα κρουασάν όπως υποσχέθηκα.
Μέχρι τότε, υπομονή παρακαλώ...