Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

Τζίφος...

Ε, όχι φίλε μου, δε γίνεται! Από τη μια τα αθάνατα ελληνικά μαστόρια που μας είχαν γιαπί το σπίτι και χωρίς κουζίνα για δυο μήνες και βάλε, από την άλλη οι αποτυχίες και δεν πρόκειται να γράψω ποτέ. Φτάνει πια, θα με υποστείτε ακόμα και χωρίς αυτά που έταξα. Γιατί το ομολογώ, τα κρουασάν δεν τα κατάφερα, αρνούνται πεισματικά να γίνουν όμορφα ή όπως πρέπει ή, τέλος πάντων, όπως τα έχω στο μυαλό μου. Άλλη μια ανάρτηση λοιπόν χωρίς αξιόλογο μαγειρικό αποτέλεσμα, τείνει να γίνει συνήθεια να γράφω απλά για τις ιστορίες της ζωής μας και όχι για μαγείρεμα. 
Και το σημαντικότερο νέο είναι φυσικά ότι ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΥΖΙΝΑ!!! Επιτέλους... Όχι φυσικά τελειωμένη, αυτό είναι μακρινό και άπιαστο όνειρο. Είναι όμως πλήρως λειτουργική, αν και χωρίς απορροφητήρα, πολύ εύχρηστη και πρακτική, σχεδιασμένη σύμφωνα με τις απαιτήσεις μου και, τουλάχιστον στα μάτια μας, πανέμορφη. Δεν θα δείξω ακόμα συνολική εικόνα, θέλω να μπουν τουλάχιστον τα ράφια στον τοίχο, ράφια από παμπάλαιες καστανιές του προπάππου μου (σε άλους κόσμους εδώ και μισό αιώνα...) που με πολλή φροντίδα τις καθάρισα, τις περιποιήθηκα με ό,τι καλύτερο μπορούσα να σκεφτώ και περιμένουν τις βάσεις τους για να ανεβούν στον τοίχο. Πάρτε όμως μια κλεφτή ματιά πάνω από τον πάγκο που έφερα από το Λιτόχωρο για το πώς φαίνεται ο πίσω τοίχος.






Όλα τα λεφτά, εκτός από τον τεράστιο πάγκο με τις εστίες πάνω του, είναι ο νεροχύτης, μαρμάρινος και ευρύχωρος, με απίθανα νερά και με ασορτί πλάτη και πάγκους δίπλα του.






Εννοείται ότι την πρώτη μέρα που συνδέθηκαν όλα, έβγαλα τα κατσαρόλια μου από τις κούτες και τα έριξα κατευθείαν στις φωτιές.






Μαγείρευα σε γκάζι για ένα μικρό διάστημα στη Θεσσαλονίκη, δυστυχώς στο Λιτόχωρο δεν χωρούσαν πουθενά αλλά οι καινούριες μου εστίες είναι απλά μαγικές, έχω βρει τη χαρά μου κι ας είναι με παραδοσιακή μποτίλια που τρώει ένα ολόκληρο ντουλάπι. 
Έφτιαξα και τα γλυκά μου όπου εκτίμησα δεόντως τον άπλετο χώρο που έχω για να κινούμαι και η θεϊκή τριπλά σοκολατένια τούρτα της Μάγδας μας πήρε τα μυαλά ακόμα μια φορά. Αυτή τη φορά αποφάσισα να την κάνω στην αυθεντική της μορφή, πάντα μέχρι τώρα της έβαζα κάποιο γλάσσο από πάνω.






Αποτέλεσμα; Όταν τα μαζεμένα γύρω της παιδάκια φύσηξαν να σβήσουν τα κεράκια, το σαλόνι μας γέμισε τριμμένη σοκολάτα, έφτασε μέχρι την κουζίνα. Δε βαριέσαι, το διασκεδάσανε δεόντως τα σκασμένα και συνέχισαν να φυσάνε...
Μετά πλάκωσα τα κρουασάν. Ετοίμασα φωτογραφίες των υλικών, 






έφτιαξα ζύμη, την άφησα να ωριμάσει για πολλές ώρες, την έκανα μπάλα, της χάραξα σταυρό για να ανοίξει σε αφτάκια,






αφτάκια που υποδέχτηκαν το βούτυρο






 και το τύλιξαν σε πακετάκι,






ενώ μετά ξεκίνησε το άνοιγμα σε μεγάλο φύλλο και το δίπλωμα, 






ξανά και ξανά, 






μέχρι να αποκτήσει τις άπειρες λεπτές στρώσεις που κάνουν το κρουασάν αέρινο. Οι ψύλλοι όμως μου είχαν μπει από νωρίς, η ζύμη δεν ήταν μεταξένια αλλά βαριά και πράγματι, φαίνεται ήδη από την πρώτη φωτό με τον σταυρό ότι δεν της αρέσει ο πλάστης, δεν θέλει πολλά πολλά. Στο τελευταίο δίπλωμα άρχισε πια να σκίζεται για τα καλά, οπότε στο άπλωμα για να σχηματίσω τα κρουασάν δεν υπήρχε ελπίδα. Τα έφτιαξα βέβαια, τα τσακίσαμε μέχρι ψίχουλου γιατί ήταν και πεντανόστιμα αλλά από εμφάνιση άστα να πάνε, ενώ κατά τόπους, εκεί που η ζύμη δεν άνοιγε με τίποτα δεν έγιναν και τόσο αέρινα όσο θα ήθελα. Είπαμε όμως, δε θα με σταματήσουν, θα γράψω. Όχι τίποτε άλλο αλλά, λες και το γρουσούζευα, ήδη ανέφερα στην Κική και στον Χρήστο ότι, μετά από τόσο καιρό αν δεν πετύχουν θα είμαι να με παίρνουν με τις λεμονόκουπες... Τώρα δεν θέλω να τα ξαναπιάσω, φταίει και η ζέστη που δυσκολεύει το εγχείρημα (χμμ, δικαιολογίες...) αλλά υπόσχομαι να τα φτιάξω και να τα δείξω.
Ενδεικτικά θα αναφέρω και κάποια γεγονότα από την καινούρια μας ζωή στην Αθήνα, όπου επιτέλους ξεκίνησα να γνωρίζω κάποιους bloggers που παρακολουθώ, με πρώτη και καλύτερη την Ξανθή, που μάλιστα με κέρασε και ένα βαζάκι από την απίθανη μαρμελάδα εσπεριδοειδών που κάνει.






Έξοχο άρωμα, πικρούτσικη, ωραία υφή, δεν άντεξε ούτε τρεις μέρες...
Η Λίζα με ενημέρωσε για τους κτηνοτρόφους από το Φιλώτι της Νάξου που έρχονται και κατασκηνώνουν τη Μεγάλη Παρασκευή στην πλατεία στου Ψυρρή πουλώντας τα τυριά τους αλλά και αμνοερίφια. Δοκίμασα σχεδόν τα πάντα, ψώνισα και αρκετά και πραγματικά ήταν από τα καλύτερα τυριά που υπάρχουν.






Ενδεικτικά στη φωτογραφία από αριστερά είναι ξηρός ανθότυρος, γραβιέρα και ώριμη μυζήθρα, δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιο μου αρέσει πιο πολύ. Κρίμα που δεν βρίσκουμε τέτοια τυριά στην αγορά, υπομονή μέχρι του χρόνου το Πάσχα.
Και μια που πιάσαμε τα τυριά, βρήκα σε ένα μαγαζάκι στο Ναύπλιο τα κατσικίσια τυριά από τη φάρμα Μαλτέζου στην Εύβοια.






Ένα ώριμο και ένα φρέσκο με στάχτη, και τα δύο με εξωτερικό μύκητα, πολύ έντονα, με βαρβάτη μυρωδιά, κανονική κλωτσιά στους γευστικούς κάλυκες, για πραγματικούς μερακλήδες. Τύφλα να 'χουν τα αντίστοιχα γαλλικά. Ειδικά το φρέσκο και μαλακό, το άλλειψα σε φρυγανισμένο ψωμί και με λίγο τραγανό μπέικον από πάνω έγινε ένα μεζεδάκι όνειρο.






Το μπέικον το έφτιαξα από χοιρινό των Ευβοιότοπων, ίσως το καλύτερο χοιρινό της αγοράς που δοκίμασα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ανυπομονώ να δοκιμάσω και τις κότες τους  αλλά και τα μοσχάρια τους.
Σταματώ την ακατάσχετη πολυλογία, ελπίζω να επανέλθω στο γράψιμο, γιατί στο μαγείρεμα επέστρεψα κανονικά. Να πω την αμαρτία όμως, καινούριες σειρήνες τραγουδούν στα αφτιά μου και με καλούν. Το μυαλό μου έχει κολλήσει με τις ξυλοεργασίες. Αν και έχω φτιάξει κάποια έπιπλα εδώ και χρόνια, με πρώτη και καλύτερη την τεράστια βιβλιοθήκη μας,  πλέον ασχολούμαι πιο φανατικά, έφτιαξα και πάγκο εργασίας και τρέχουν κάποια "πρότζεκτς" που απαιτούν πολλές ώρες δουλειάς, αφού όλη γίνεται αποκλειστικά με εργαλεία χειρός. Εξακολουθώ βέβαια να μαγειρεύω σχεδόν καθημερινά οπότε σίγουρα κάτι θα βρει το δρόμο προς δημοσίευση. 
Δέχομαι επίσης παραγγελιές...

Υ.Γ.: Την άλλη Πέμπτη το blog κείνει τρία χρόνια ζωής και σκέφτομαι να κεράσω, στο δρόμο που μας έδειξε η Σκοτεινή Έφη που εδώ και λίγες μέρες το blog της έχει εξαφανιστεί και δεν μπορώ να βάλω link. Είχε πάρει λοιπόν η Έφη παλιότερα τα μπισκότα της και κέρασε τον κόσμο στον εθνικό κήπο. Κάτι τέτοιο λέω να κάνω και γω, πιθανότερα όχι την Πέμπτη που δουλεύουμε αλλά το Σαββατοκύριακο και κατά προτίμηση κάπου που να μη βαρεθούν οι μικρές, να έχει χώρο να παίξουν.  Θα είναι μια ευκαιρία να γνωριστούμε κι από κοντά και να δοκιμάσετε κάτι από τα χεράκια μου, ίσως macarons. Λεπτομέρειες προσεχώς...

18 σχόλια:

  1. Καλημέρα οι εστίες με ξεμυάλισαν, έλα όμως που ανθίσταμαι πολύ στην ανακαίνιση της κουζίνας.
    Περιμένω να δω τα τελικά αποτελέσματα των εργασιών.
    Ελπίζω να τα πούμε ξανά από κοντά.
    Καλή συνέχεια εργασιών και γευστικών δοκιμών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Η ταλαιπωρία της ανακαίνισης έχει σχέση με το πριν και το μετά, πόση διαφορά θα έχει για το αν αξίζει η ταλαιπωρία. Σε μας άξιζε απλά και μόνο γιατί πριν η κουζίνα ήταν απαίσια απ' όλες τις σκοπιές, όχι μόνο αισθητικά.

      Διαγραφή
  2. Τι να πρωτο σχολιάσει κανείς!
    Πανέμορφη φαίνεται η κουζίνα σου, 6 γκάζια γαμώτο σου!Που τέτοια τύχη??
    Τα κρουασάν ψοφάμε να τα δούμε, αλλά ξέρουμε οτι το χεις, οπότε αναμένουμε!
    Κατά τα άλλα περιγραφικός όπως πάντα!Μαρμαράκι φίνο...ωραία επιλογή!
    Τελικά τα μαγειρικά συνδέονται αναμφιβόλως με άλλες χειρονακτικές-δημιουργικες ασχολίες!Δε μπορεί
    να ναι τυχαία αυτή η αίσθηση που διακατέχει πολλά μαγείρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, τα γκάζια είναι πέντε, το μεσαίο είναι διπλό (και πολύ δυαντό) γι' αυτό έχει δύο διακόπτες. Τα κρουασάν τι να πω, σίγουρα θα τα ξαναδοκιμάσω, ίδωμεν...

      Διαγραφή
  3. Κερασματα ακουω και δε προλαβαινω να ερθω.Παλι δε θα μπορεσω να δοκιμασω τα macarons σου που τα λιγουρευομαι απο τα βαφτισια.Οχι τιποτε αλλο αλλα πρεπει να εχω μετρο συγκρισης.Καλη επιτυχια παντως σε οτι κανεις.Εμεις θα περιμενουμε υπομονετικα νεες αναρτησεις.Χρυσοπουλι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα βρούμε ένα κούριερ να μεταφέρει μερικά στη Θεσσαλονίκη έγκαιρα για να δοκιμάσεις...

      Διαγραφή
  4. Πανέμορφη κουζίνα... καλορίζικη, να γεμισει με νοστιμιες και γλυκο-κατασκευες!

    http://beautyfollower.blogspot.gr/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ μου άρεσαν τα χρώματα στα ντουλάπια και ο μαρμάρινος νεροχύτης! Κάποιες από τις μαρμελάδες της Ξανθής έχω δοκιμάσει και ήταν υπέροχες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. ΕΛπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσω κι άλλες νοστιμιές από τα χεράκια της Ξανθής...

      Διαγραφή
  6. αγγελικη ρεκουμη30 Ιουνίου 2015 στις 10:21 μ.μ.

    επιτελους το ονειρο εγινε πραγματικοτητα!!!!! και στα δικα μου ματια φαινεται πολυ ωραια....... ιδιαιτερα ο μαρμαρινοσ νεροχυτησ ...... και το χρωμα στα ντουλαπια.......μηπωσ ειναι καιρος να αλλαξω και τη δικια μου κουζινα γιατι "ζηλεψα" λίγο;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι, δεν είναι καιρός, καινούρια κουζίνα, ούτε δέκα φορές δεν τη χρησιμοποίησες. Καλά, υπερβάλλω λίγο...

      Διαγραφή
  7. Ωραία η ιδέα σου να βρεθούμε , όσοι πιστοί! Βέβαια τώρα τα μυαλά μας είναι σκοτισμένα αλλά ίσως μας έκανε καλό μια στιγμή χαράς! Κι απ΄όσο ξέρω ,στο δημοψήφισμα οι ετεροδημότες μπορούν να ψηφίσουν στον τόπο κατοικίας τους, άρα το ταξίδι σας στο Λιτόχωρο δεν επιβάλλεται.
    Έχω να σου προτείνω κι έναν χώρο που είμαι βέβαιη θα σε ενθουσιάσει( να σου στείλω σχετικό email?)

    Χαίρομαι που άρεσαν τα τυριά, τα φωτογράφησες τόσο ωραία.Δεν χρειάζεται να περιμένεις έως του χρόνου το Πάσχα.Μπορεις να τα ξαναβρείς σε ναξιώτικα μαγαζιά που άφθονούν στην Αθήνα ( ψάξτο στο google).

    Ωραίο το πράσινο των ντουλαπιών, ωραίο και το μάρμαρο.Ζηλεύω τις εστίες γκαζιού που σου επιτρέπουν πλέον να χαρείς - όπως αρμόζει- τα χάλκινά σου.Εννοείται οτι τα ζηλεύω και αυτά!

    Να είστε καλά οικογενειακώς και καλή δύναμη σε όλους μας.

    Λίζα Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Στο Λιτόχωρο δε θα πάμε σίγουρα, τα έξοδα είναι τεράστια για κάτι τέτοιο αλλά πάλι δύσκολα να το κανονίσω για κείνη τη μέρα, σίγουρα κάποιοι θα δυσκολευτούμε. Θέλω όμως να μου πεις το μέρος που λες.
      Όσο για τα τυριά, όσους ρώτησα επί τόπου μου είπαν ότι δεν τα φέρνουν τα τυριά τους στην Αθήνα, μόνο με προσωπική επικοινωνία μαζί τους μπορεί κάτι να γίνει.
      Στην κουζίνα έκανα αυτό που μου είχες γράψει παλιότερα ότι θες να κάνεις, ακύρωσα το σαλόνι, γκρέμισα τον τοίχο και έχω μια τεράστια κουζίνα (στα δικά μου μάτια) ή ένα τεράστιο καθιστικό με κουζίνα στην άκρη (στα μάτια των υπολοίπων).

      Διαγραφή
  8. -Για το μέρος που λέω, θα σου στείλω email.

    -Περί Αρσενικού...και δυνατότητας προμήθειάς του στην Αθήνα (το μεσαίο τυρί στη φωτό σου είναι αρσενικό -όχι γραβιέρα).Αν και δεν θα είναι τυριά οικοτεχνίας, από τα μικρά μητάτα, όπως αυτά που αγόρασες στο παζάρι.

    Στην Αθήνα:
    _____________________________
    http://www.proionta-naxou.gr/arseniko-tyri-naksou.html

    http://www.1100.gr/el-gr/Kartela.aspx?ElementID=5df5b5ca-0465-4b17-8319-7aa6a35d096c

    http://www.pirouni.gr/2013/04/%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%BD%CE%AC%CE%BE%CE%BF/

    Φαντάζομαι οτι μπορεί να στέλνουν με πακέτο ( καράβι):
    --------------------------------------------------------------------
    **ΑΓΝΟ ΜΕΛΙ ΘΥΜΑΡΙΣΙΟ,
    ΤΥΡΙΑ,
    ΓΕΩΡΓΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΟΡΕΙΝΗΣ ΝΑΞΟΥ
    ΚΟΡΡΕΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ & ΚΑΤΕΡΙΝΑ
    6978055831, 22850 24639 (Κορωνίδα-Νάξου)

    **Αγνά τυροκομικά και αγροτικά προιόντα ορεινής Νάξου
    Κώστας Κορρές 6974461558-Κωμιακή-Νάξος
    -----------------------------------
    Λίζα Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ, θα το κοιτάξω το θέμα γιατί ήταν πολύ καλά.

      Διαγραφή
  9. Ποια είναι η μέθοδος για να γίνει τραγανό το μπέικον;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχουν πολλές απόψεις, τηγάνι, φούρνος, γκριλ, ψησταριά, με όλα γίνεται η δουλειά. Έχει διαφορά επίσης το δικό μου μπέικον με ένα του εμπορίου, το εμπορίου έχει πολύ περισσότερη υγρασία, άρα και διαφορετική συμπεριφορά στο τηγάνι. Συνήθως χρησιμοποιώ μαντεμένιο τηγάνι με λίγο λάδι σε σχετικά χαμηλή φωτιά μέχρι να γίνει τραγανό.

      Διαγραφή

Τα μηνύματα είναι ελεύθερα, αφού πρώτα λογοκριθούν...