Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

A Piece of Cake

Πάντα την είχα αυτή την απορία. Πώς προέκυψε η έκφραση "ένα κομμάτι κέικ", όταν θέλουμε να πούμε ότι κάτι είναι πολύ εύκολο; Τι να σημαίνει άραγε για τους αγγλόφωνους αυτή η φράση, που το αντίστοιχο δικό μας είναι το "παιχνιδάκι"; Τι θεωρούν εύκολο, να φτιάξουν ή να καταναλώσουν ένα κομμάτι κέικ; 
Συνταγές για κέικ υπάρχουν άπειρες. Τόμοι ολόκληροι έχουν γραφτεί, αναλύοντας τόσο τη βασική τεχνική όσο και τις μυριάδες παραλλαγές, ανάλογα με την έμπνευση του εκάστοτε συγγραφέα και δημιουργού, ενώ και κάθε σπιτικός μάγειρας έχει στο οπλοστάσιό του μία τουλάχιστον συνταγή για κέικ. 
Και ενώ μίλησα για βασική τεχνική, είναι τόσες οι παραλλαγές ακόμα και σ' αυτή που άμα αρχίσεις να το ψάχνεις το θέμα διαπιστώνεις ότι τελικά οι διαφορές είναι τεράστιες, οπότε ο καθένας μπορεί να εφαρμόσει αυτή που του ταιριάζει. Για παράδειγμα άλλοι χτυπάνε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να ασπρίσει, άλλοι κάνουν το ίδιο με τα αυγά και τη ζάχαρη, άλλοι χτυπάνε τα ασπράδια σε μαρέγκα και ενσωματώνουν στο υπόλοιπο μείγμα ενώ υπάρχει και η εκδοχή "ανακατεύω όλα τα υγρά απλά να ομογενοποιηθούν, προσθέτω τα στερεά και ξαναομογενοποιώ", τεχνική που βολεύει πολύ όταν δεν χρησιμοποιούμε μίξερ.
Σε όλες αυτές τις πραλλαγές όμως, μία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για ένα επιτυχημένο κέικ. Να ψηθεί σε φόρμα, είτε στρογγυλή είτε μακρόστενη, και όχι σε ταψί. Θεωρώ ότι κάθε κομμάτι πρέπει να περιβάλεται από την ελάχιστα πιο σκληρή άκρη του, καθώς και ότι τα κομμάτια του κέικ πρέπει να είναι σε φέτες και όχι τετράγωνα όπως συνήθως κόβονται όταν γίνονται στο ταψί. Η ατυχία μου είναι ότι τόσο η μαμά μου όσο και η πεθερά μου κάνουν το κέικ σε ταψί, η κάθε μία για τους δικούς της, ολίγον ανυπόστατους, λόγους και παρά τις προσπάθειές μου δεν έχω καταφέρει να τις μεταπείσω. Δεν πειράζει, το φτιάχνω μόνος μου και σύμφωνα με τις προτιμήσεις μου.
Σήμερα θα γράψω για την πρώτη συνταγή για κέικ που έμαθα η οποία με ικανοποίησε όταν την πρωτοδοκίμασα και έχει σταθερά καλό αποτέλεσμα, ίσως και λόγω της απλότητάς της. Μου την έδωσε πριν από πολλά χρόνια η φίλη μου η Μαργαρίτα, μάλλον κακή μαγείρισσα αλλά με δύο πολύ δυνατά χαρτιά στα χέρια της, το κέικ (ένα έφτιαχνε μόνο) και τις πίτες της, όπου άνοιγε πολύ ωραίο φύλλο. Τη συνταγή τη βρήκε σε συσκευασία από αλεύρι που φουσκώνει μόνο του και την έκανε με κλειστά μάτια μετά από τόσα χρόνια, προσφέροντάς την στους πελάτες της στα ενοικιαζόμενα δωμάτια που είχε.






Φυσικά έχω κάνει τις δικές μου αλλαγές και προσθήκες, καθώς είναι αυτονόητο ότι δεν χρησιμοποιώ βιτάμ αλλά φρέσκο βούτυρο, ενώ αντικατέστησα και το αλεύρι που φουσκώνει μόνο του με απλό αλεύρι και μπέικιν πάουντερ. Επίσης αντί για σκόνη κακάο προτιμώ κουβερτούρα, συνήθως με πάνω από 60% περιεκτικότητα σε κακάο. Εννοείται ότι δεν υπάρχει καλύτερη βανίλια από τον ολόκληρο λοβό αλλά δυστυχώς στοιχίζει περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα υλικά μαζί, οπότε οικονομία και κλασσικές κάψουλες με το χαρακτηριστικό κόκκινο καπάκι, όπως έλεγε και η πρωτότυπη συνταγή.

Υλικά: 250 γραμμάρια φρέσκο βούτυρο αγελάδας
           6 αυγά
           500 γραμμάρια αλεύρι μαλακό ή για όλες τις χρήσεις
           400 γραμμάρια ζάχαρη
           1,5 κουταλάκι του γλυκού μπέικιν πάουντερ (λίγο λιγότερο από ένα φακελάκι)
           100 γραμμάρια γάλα
           125 γραμμάρια κουβερτούρα τουλάχιστον 60% σε κακάο
           3 κάψουλες βανιλίνης ή μία κουταλιά εκχύλισμα βανίλιας ή σπόρια ενός λοβού
           μια πρέζα αλάτι
           ζάχαρη άχνη για το πασπάλισμα

Ξεκινάω με τη φόρμα. Οι ποσότητες αυτές ταιριάζουν στην κλασσική, μεγάλη, στρογγυλή φόρμα του κέικ με διάμετρο 26 εκατοστά, ύψος 9 και στη μέση η χαρακτηριστική τρύπα. Λειώνω λίγο βούτυρο, αλείφω τα τοιχώματα, βάζω στην κατάψυξη να παγώσει, πασπαλίζω με αλεύρι να πάει παντού και τινάζω όσο περισσεύει.
Χτυπάω στο μίξερ το βούτυρο, που το έχω κόψει σε κυβάκια και το έχω αφήσει να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου, μαζί με τη ζάχαρη, για αρκετή ώρα, μέχρι να ασπρίσει το μείγμα. Ίσως χρειαστεί με μια μαρίζ να κατεβάσω τα υλικά που κόλλησαν στα τοιχώματα του κάδου. Προσθέτω τα αυγά και συνεχίζω το χτύπημα για λίγο. Σ' αυτό το στάδιο το μείγμα θα μοιάζει με κομμένο. Ρίχνω το αλεύρι, το μπέικιν πάουντερ, τις βανίλιες, το αλάτι και το γάλα και ανακατεύω σε χαμηλή ταχύτητα, ίσα μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά. Ρίχνω τα δύο τρίτα του μείγματος στη φόρμα και το απλώνω να γίνει ομοιόμορφο.
Στο υπόλοιπο ένα τρίτο θα μπει η κουβερτούρα.




Υπάρχουν δύο τρόποι για να ενσωματωθεί η κουβερτούρα στο μείγμα. Στον ένα τη λειώνω σε μπεν μαρί και την ανακατεύω. Με αυτόν τον τρόπο το τμήμα αυτό του κείκ θα γίνει εντελώς καφέ, αρκετά σκούρο και ομοιόμορφο. Προτιμώ τον δεύτερο τρόπο, στον οποίο ψιλοκόβω με το μαχαίρι την κουβερτούρα και την ανακατεύω στο μείγμα. Έτσι θα γίνει πιο ανοικτόχρωμο το σοκολατένιο τμήμα, με διάσπαρτες καφέ τελίτσες και μεγαλύτερα τμήματα λειωμένης σοκολάτας, ανάλογα και με το ψιλοκόψιμο.
Προσθέτω το σοκολατένιο μείγμα πάνω από το πρώτο, προσέχοντας να μην ακουμπάει στα τοιχώματα της φόρμας για να φουσκώσει το κέικ ομοιόμορφα. Οι παλιές νοικοκυρές έκαναν μια σπειροειδή κίνηση με το μαχαίρι για να κάνουν όμορφα νερά. Συμφωνώ, ήταν όμορφα αλλά προτιμώ οι δύο γεύσεις του κείκ να είναι ευδιάκριτες και να μην ανακατεύονται.




Το ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς στον αέρα για περίπου μία ώρα. Στα πενήντα λεπτά θα δοκιμάσω με ένα λεπτό μαχαιράκι αν έγινε. Η μέθοδος γνωστή, το μπήγω στο πιο χοντρό σημείο και αν βγει καθαρό το κέικ έχει ψηθεί. Γενικά δεν ανοίγω την πόρτα πριν από τα πενήντα λεπτά γιατί ξέρω ότι δεν έγινε αλλά μετά τη μισή ώρα δεν έχει πρόβλημα να κάτσει και να ξεφουσκώσει. Ωστόσο αν δεν υπάρχει λόγος μην ανοίγετε την πόρτα.
Μόλις ψηθεί το βγάζω από το φούρνο, το αφήνω πέντε λεπτά να κρυώσει λίγο. Το ξεφορμάρω και το αφήνω σε σχάρα να κρυώσει εντελώς. Κοσκινίζω από πάνω του αρκετή ζάχαρη άχνη και είναι έτοιμο να το φάμε.






Είναι ένα πολύ απλό κέικ βανίλια - σοκολάτα. Ούτε ξηροί καρποί, ούτε περίτεχνο γλάσο, ούτε φρούτα, ούτε κάποιο οινόπνευμα. Μέσα στην απλότητά του όμως μοσχοβολάει βούτυρο και βανίλια, ενώ το σοκολατένιο τμήμα του δίνει ποικιλία και στην υφή και στη γεύση. Σίγουρα οι παραλλαγές, οι προσθήκες και οι αφαιρέσεις που μπορούν να γίνουν είναι άπειρες, ανάλογα με τα γούστα του καθενός. Προτιμώ όμως αυτή τη συνταγή να μην την πειράζω, αν θέλω παραλλαγές φτιάχνω κάτι τελείως διαφορετικό, όπως το σοκολατένιο κέικ δυναμίτης του Παρλιάρου με τα 600 γραμμάρια κουβερτούρας ή το ανάλαφρο και ξυνούτσικο κέικ λεμόνι με γλάσο λεμονιού.
Από την άλλη όμως, πριν από πολλά χρόνια που το πρωτοδοκίμασα και μου είχε αρέσει πάρα πολύ δεν ήταν και πολύ ίδιο με αυτό που φτιάχνω τώρα. Τότε ακόμα χρησιμοποιούσα μαργαρίνες και σκόνη κακάο... Ίσως λοιπόν και στο μέλλον να υπάρξουν αλλαγές. Σίγουρα όμως μόνο για να το κάνουν καλύτερο και πιο απολαυστικό.

7 σχόλια:

  1. Το έχω δοκιμάσει το κέικ σου. Είναι ωραίο. Αλλά και το δικό μου είναι ωραίο. Είναι η συνταγή ...της Μαργαρίτας, από τη συσκευασία του αλευρίού που φουσκώνει μόνο του,αλλά είναι ωραία συνταγή. Νομίζω ότι εξαρτάται και από το χέρι που δουλεύει τα υλικά. Την ίδια συνταγή έκανε και η κουνιάδα μου αλλα ποτέ δεν έβγαινε σαν το δικό μου. Κάπως διαφορετικό ήταν που εμένα δεν μου άρεσε.
    Εγώ βάζω πάνω από το μείγμα με το κακάο και άλλη στρώση μείγματος κίτρινου χρώματος, για να είναι το καφέ στη μέση και όχι στην κορυφή, όπως το δικό σου. Είπαμε, παραλλαγές.
    Το ταψι!. Στο ταψί το΄κάνω αν και έχω τη φόρμα. Πάντα έχω το φόβο ότι δεν θα μου βγει από τη φόρμα ολόκληρο. Θα το επιχειρήσω. Πάντως μπορείς και από το ταψί να το κόψεις σε λεπτές φέτες, ίσως όχι τόσο λεπτές όσο από τη φόρμα, γιατί θα τους λείπουν οι δυο στεγνές στερεωτικές άκρες, αλλά καλές είναι και οι στενές φέτες από ταψί.
    Η φωτογραφία παίρνει ρέστα. Όχι μόνο για το κέικ, αλλά και για τον καφέ΄με ..... τη φουσκάλα του και μάλιστα από το μέρος που δηλώνει φιλία. Ελπίζω να τον απόλαυσες πριν κρυώσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για το ταψί δε σχολιάζω, ό,τι και να κάνεις δεν είναι σαν τη φόρμα και το "δε θα μου βγει ολόκληρο" ανήκει στις ανυπόστατες δικαιολογίες. Αυτό που λες ότι ρίχνεις από πάνω απλό μείγμα για να είναι η σοκολάτα στη μέση δεν ισχύει γι' αυτή την συνταγή. Το μείγμα σοκολάτας είναι πιο βαρύ και φουσκώνει λιγότερο, οπότε πάει στο κάτω μέρος. Φαίνεται και στη φωτό. Ενώ το έβαλα από πάνω, στο τέλος είναι όλο κάτω. Αν το έβαζα στη μέση όπως λες απλά θα πήγαινε πιο γρήγορα κάτω. Στο ξεφορμάρισμα βέβαια έρχονται τα... πάνω κάτω, γι' αυτό φαίνεται έτσι. Γίνεται να μείνει η σοκολάτα στο κέντρο με εντελώς άλλη μέθοδο αλλά δεν μου αρέσει η τελική υφή.

      Διαγραφή
    2. Και πάνω που θα σχολίαζα πώς γίνεται ενώ στη φωτό με το κέικ στη φόρμα το σοκολατένιο τμήμα να είναι πάνω πάνω-δηλαδή στη βάση του κέικ - και όταν είναι ψημένο να φαίνεται στην κορυφή του. Νόμιζα ότι οι φωτογραφίες είναι από διαφορετικά κέικ. Μου έλυσες λοιπόν την απορία....
      Χρυσοπούλι

      Διαγραφή
  2. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας! Το cake γίνεται πολύ καλύτερο στη φόρμα. Πολύ ωραία η συνταγή σας. Απλή, κλασική και όμορφη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά η φόρμα είναι η αιτία που η σοκολάτα πάει στο κάτω μέρος, γιατί μπορεί να γλιστρήσει από τις άκρες. Στο ταψί μένει στη μέση όπως αναφέρει και η ανώνυμος στο πρώτο σχόλιο. Εννοείται φυσικά πως αυτός δεν είναι λόγος να προτιμήσω το ταψί. Κλασσική συνταγή, που εάν τα υλικά είναι καλά, βλέπε χωριάτικα αυγά και καλή σοκολάτα, μπορεί να έχει καταπληκτικό αποτέλεσμα.

      Διαγραφή
  3. Θα ήταν εύκολο να μου δώσεις τη συνταγή για το κέικ του Παρλιάρου με τα 600γραμ κουβερτούρας;
    Ή τουλάχιστον πού μπορώ να το βρω...
    Τέλειο το κεκάκι σου πάντως! Κλασικό και πάντα επίκαιρο και πετυχημένο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στείλε μου σε μήνυμα το mail σου (εννοείται δεν θα το δημοσιεύσω) για να σου το στείλω, δεν θέλω να το γράψω εδώ στα σχόλια. Αλλιώς ψάξε στο αρχείο των παλιών εκπομπών του στο mega.

      Διαγραφή

Τα μηνύματα είναι ελεύθερα, αφού πρώτα λογοκριθούν...